“Ik ben een oud mannetje, ik heb alle tijd,” had Gerard gezegd, “dus kom maar als het je schikt.” Hij had bij het Burennetwerk gevraagd of iemand hem kon helpen met zijn nieuwe Lumia. Het lukte eerst niet om contact te krijgen, waarschijnlijk omdat ik tijdens lunchtijd had gebeld. Ik heb dan vrij, maar Gerard is niet op zijn kamer omdat hij in het restaurant van zijn verzorgingshuis eet. Toen we eenmaal contact hadden, ging de eerste afspraak niet door.

Maar nu ben ik er dan toch, in verzorgingshuis De Boeg, een uur later dan aangekondigd. Het was een puinhoop op het spoor, leg ik uit, en de lift van het verzorgingshuis weigerde dienst. “Ik heb het gemerkt,” zegt Gerard droog. We gaan direct aan de slag, achter het bureau waarop een enorm scherm prijkt. Hij heeft gekozen voor een Lumia omdat Windows 10 aansluit bij zijn desktop, legt Gerard uit. Ik moet hem uitleggen hoe dat ding eigenlijk werkt.

Specialist

Ik ben geen specialist, moet ik bekennen, want ik werk niet in de IT, en ik heb ook geen Lumia, of zelfs maar een computer met Windows. Maar dat maakt niet veel uit; smartphones werken allemaal hetzelfde. We vinden de camera-app, waar het Gerard om te doen is, en we maken al snel de prachtigste foto-burtsts die we bewerken en opslaan met Lens. Ik doe alles twee keer voor, want Gerard is, zoals hij zelf zegt, “a bit dense.”

Hij bedoelt dat zijn blik soms even afdwaalt en hij er even niet bij is, maar dat is ook het enige dat ik merk. Gerard doet er ook niet moeilijk over; hij zegt het gewoon zoals het is, recht voor zijn raap. Dat heeft hij altijd gedaan, vertelt hij, en dat heeft hem in zijn carrière niet altijd geholpen. “Schuim op de mond had mijn baas toen ik zei dat ik hem best gelijk wilde geven omdat hij meer verdiende dan ik, maar dat hij daarmee nog geen gelijk had.”

Eenzaam

Na een half uurtje stoppen we met de Lumia. We hebben de camera, de foto-app en whatsapp doorgenomen; meer gaat niet. Gerard heeft intussen verteld dat hij weinig contacten heeft. Via een organisatie heeft hij eens gezelschap gevraagd, maar daar bleken jongeren op af te komen die eigenlijk alleen kwamen praten omdat ze punten kregen voor hun opleiding tot humanistisch geestelijk verzorger. Hij werd er nog pissig van.

We praten nog een tijdje door. Gerard vertelt dat hij enige faam geniet als bedenker van schaakproblemen. En hij heeft een grote passie: Lewis Carroll. Hij lepelt de ene na de andere anekdote op over Alice in Wonderland, The hunting of the Snark, Through the looking glass en Cabbages and Kings van O. Henry. Na een half uur zegt hij: “Ik heb je wel genoeg verveeld.” Maar dat is niet zo. Ik heb genoten. Wat een goede buur.

Jasper Klapwijk werkt als vrijwilliger voor het Burennetwerk in Amsterdam, en kan dat iedereen die ook leuke buren wil leren kennen van harte aanbevelen.