Ik weet nog goed waar ik was, die middag van 6 mei 2002. Het was een bruin kantoor in Zoetermeer. Ik had het benauwd, want ik moest bij de reorganisatie van een klein bedrijf met mensen praten die hun baan zouden verliezen. Dat had ik nog nooit gedaan.
Die avond hoorden we het verschrikkelijke nieuws: Pim Fortuyn was vermoord. Ik weet nog dat ik dacht, of misschien wel bad: laat het in godsnaam geen moslim zijn. Het was een half jaar na 9/11 en de gemoederen waren nog niet afgekoeld.
Het bleef even stil in de studio nadat de zevenenvijftigjarige Martin Kock bij Nieuwsuur vertelde dat hij geen achttien jaar wilde wachten op hulp bij zelfdoding: “Ik wil nu”. “Dat is heftig,” antwoordde Pechtold. Hij legde uit dat hij persoonlijk weliswaar vond dat Kocks doodswens bespreekbaar zou moeten zijn, maar dat D66 daar nu nog niet voor is.
De christelijke partijen antwoordden fel afwijzend. Buma stelde diezelfde avond dat het CDA tegen versoepeling van de euthanasieregels was en meer wil doen aan eenzaamheidsbestrijding. CU en SGP gingen de volgende dag nog een stapje verder met verwijzingen naar het voorkomen van zelfdoding. Een ergerlijke pavlovreactie. Lees verder “Uitzichtloos en ondraaglijk”
kantelingen 