De dominee wachtte even. Ik brak het pepermuntje eerst in tweeën. Dan moest je flink kracht zetten, anders lukte het niet. En de helften dan weer in tweeën. De scherpe randen van het breukvlak drukten in mijn handpalmen. Het kon alleen met King; Wilhelminapepermunten waren te dik. Ik stak een kwart pepermuntje in mijn mond en zette de stopwatch op mijn horloge aan om te timen wanneer ik het tweede stukje kon nemen. Over twintig minuten zou ik mijn tweede pepermuntje krijgen, tenzij de buren eerder een Fruitella of een Mentos doorgaven. Ik sloeg mijn psalmboekje open en zocht op waar ik was gebleven in het boek der Koningen. De preek kon beginnen. Lees verder “Mijn kleine ware kerkgeschiedenis” →